এতিয়াও ৰাতি নাই

এতিয়াও ৰাতি নাই

বজাবলে বাকী আছে মেঘে গজা হাতখনি

মঘাই ওজাই ৰজন জনাই

জুই ফুলা চাপৰেৰে লুইত কঁপায়

মঘাই ওজাৰ চাপৰতে

গণ নাট গীত-মাতে

সাৰ পায় জোৱাৰ নমায়

ঢৌ তুলি পৃথিৱী কঁপায়

অ’ ওজা হাঁহা তুমি ঢোলটি বজোৱা ।

মহাকালে ত্ৰাস পাই দূৰতে পলায় 

দিহিঙে দিপাঙে অনাই বনাই 

লঘোনকৈ পেটেৰে ঢোলটি বজাই

বৰহম্ পুতুৰৰ ভল্গা মেকঙৰ

পাৰে পাৰে ধুমুহা নমাই ।

নাই নাই ক্লান্তি, হাঁহিৰ শেষ নাই

পাতিঢোলৰ বৰতিতে ঘূণ ধৰা নাই

তিনিটা দশক জুৰি ৰাইজ হঁহুৱাই

বিশ্বত এনে ওজা ক’ত বাৰু পায় ।

মূৰৰ চুলি চিঙি ৰাইজে খাতিছে

মঘাইৰে অমংগল নাই

যুগ যুগ ধৰি জন-কলাকাৰে

অসমীক সজাই পৰাই ।

জীৱন নাটৰ ওজা, মাজেই পোৱা নাই

জেং বিহুৰ জন্ম কথা যোৱাচোন বজাই

জন-জীৱনৰ ভাষা ঢোলতে কোবাই

তোলাচোন আকৌ এবাৰ জাতিকে জগাই ।।